سکانس اول
( دیگر از خیر ضمیر دوم شخص مفرد, گذشتم! )
من تمام سعی خودم را کردم تا به مخاطب این صفحه بگویم که دوستش دارم ولی ...
سکانس دوم
این روزها که نشسته ام در چارچوب سکوت و خیره مانده ام به سمت انتقاد...
این روزها که بی پروایی دارد امانم را می برد از درون...
این روزها که من بدم آمده از ارتباط برقرار کردن با تمام موجودات دنیا...
این روزها که روانداز بهانه, روی حرف هایم کشیده ام...
دیگر هیچ وقت با هیچ مخاطبی کاری ندارم! هیچ وقت!
سکانس سوم
( من فقط دارم از ضمیر سوم شخص مفرد استفاده می کنم! )
من نمی توانم روزگار را برای خودم این طور تعریف کنم: نسیمی می آید از لحظه های دور,
من خودم را فراموش می کنم,
دلبسته می شوم, او می فهمد, مهربانی می کند, مهربانی می کند,
و در یک سکانس حساس که دلبستگی جاخوش می کند در تاروپود لحظه های من...
او می رود و فرار می کند از حقیقت, از خاطره, از دلتنگی و...
درخت پشت پنجره آشنا پیش می رود تا مرز پیرشدن نابهنگام!
من از این تعریف روزگار که لهجه غروب دارد و طعم باران, بدم می آید.
من از دست این اکنون پر از بی تابی, از این ترک کردن های غیر منطقی,
خرد شده ام و خسته!
سکانس چهارم
پرم از واژه های پریشان احساس, اشباع شده ام از اندیشه های سبز توفان زده.
مثل همیشه شعر دارد از سر و کول ذهنم بالا می رود:
بس است چله نشستن, گذشت فصل صبوری...
این بغض ناخوش احوال حتما دلیل دارد...
دیوارها تو را فریاد می زنند و من – سراسیمه – خاطراتت را از پنجره بیرون می ریزم... !
یک لحظه تو را دیدم و نگاهم - سال ها – زندانی جزیره پنجره ها شد... !
این شعرهای سر به هوا, دست از سر من برنمی دارند, هرگز.
می دانم که از امروز تا همیشه شاعرتر می شوم.
می دانم که دیگر باران می شود همسایه دیوار به دیوار بالشم.
می دانم که سکوت می شود موسیقی ممتد روزها و لحظه هایم
( بهتر است این "می شود"ها را "شده" کنم! ) اما اشکالی ندارد.
البته اشکال دارد ولی کاری از دست من و درخت پشت پنجره آشنا
و این سکانس های خیس, برنمی آید.
من دیگر هرگز خودم را هزاربار با این واژها زخمی نمی کنم تا ...
سکانس پنجم
من دارم به سوی خودم می روم, به سمت اراده.
دیگر بی خیال دلتنگی, که به کنج انزوا می کشانمش به زور.
من هستم و من و جاده ای رو به آفتاب و امید.
سکانس ششم
من خیلی دوستش داشتم و ... و ... دارم (؟!)
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: